Geelstaarttonijn en cocabladeren

Het Noorden van Peru is naast een woestijn een goeie plek om te surfen en wij proberen dat ook uit. Dankzij onze surfdudeinstructeur hebben we verschillende succesmomenten en we voelen ons thuis in de zee. Dat duurt maar een uurtje, want daarna voelen we onze armen niet meer. En dat blijft de komende dagen zo, dus we surfen maar een in plaats van vier dagen en genieten verder lekker van de zon en het eten. Tot nu toe hebben we tijdens onze reis vaak lokaal voedsel gegeten op martktjes en bij kleine tentjes. En dat was zeker niet vies, maar in Colombia en Ecuador waren het ook geen culinaire hoogstandjes. Hier serveren ze overheerlijke geelstaarttonijn en ceviche, rauwe garnaal of krab met een limoendressing. In Peru weten ze wat goed eten is en wij kunnen daar erg van genieten.

Na de kust gaan we naar Huaraz in de Andes om de vierdaagse Santa Cruz trekking te doen. Huaraz ligt op 3000 meter hoogte en van daar doen we verschillende dagtochten om te acclimatiseren. Het valt me de eerste dagen zo zwaar om op hoogte te lopen dat mijn hele waarneming verstopt lijkt te zitten. Pas als een Amerikaan ons wat cocabladeren aanbiedt waar we op kauwen, zie en ruik ik pas weer goed en valt me op hoe mooi de Laguna 69 is waar we naartoe zijn gehiked.

De lieve broers van ons hostel in Huaraz voorzien ons van een tent, een kookset, gevriesdroogd voedsel en een beschrijving van hoe we bij het begin van de trekking komen. Met de naam ´Gino´ in ons hoofd geprent, vertrekken we om 6 uur ´s ochtends naar het busstation. Als we zijn naam noemen dan zullen we in de goede bus terecht komen en dat blijkt inderdaad zo te werken. De vierdaagse tocht begint langs kleine dorpjes in de bergen, volgt dan een 4700m hoge pas, gletsjers en eindigt bij de nieuwsgierigste koeien ooit. Op het hoogtepunt van hun brutaliteit vinden we ons tijdens de lunch omringd door 12 koeien, klaar om zich op onze restjes te storten. Na vier dagen hiken zijn we moe, maar voldaan en best trots op onszelf.

Peru eindigt voor ons bij Machu Pichu, een heel toeristische spot en gek genoeg ook de moeilijkst bereikbare. Je kunt bij het dichtstbijzijnde dorpje alleen met de trein komen die je van te voren moet reserveren. Vandaar vertrekken vanaf 5.30 ´s ochtends overvolle bussen. We zijn verwend geraakt door het gemak waarmee we tot nu toe hebben gereisd. Als we op een busstation aankomen, lijken mensen al te weten waar we naartoe willen en is er altijd een plekje voor ons vrij. Maar Machu Pichu is wel erg mooi en de oude Incastad is helemaal in tact omdat de destructieve Spanjaarden haar nooit hebben ontdekt. Als we aan het einde van de dag in Ollantaytamboo aankomen, een klein dorpje in de buurt waar de irrigatiesystemen van de Inca´s nog door de straten stromen en in het heden worden gebruikt om de was mee te doen, hebben we nog sterker een gevoel van hoe de Inca´s hier ooit leefden.

Dan naar onze laatste bestemming; Bolivia!