(Eindelijk) goeie koffie

Medellin

Eigenlijk wilden we Medellin overslaan, omdat we dachten dat we na Bogota wel genoeg idee hadden van het concept grote stad. Maar we hoorden zoveel goede verhalen over de Real City Free Walking Tour, dat we er toch nieuwsgierig naar waren.

Onze gids, Fernan, maakte inderdaad alle ´rumours´waar en nam ons in –zoals hij het zelf zei- ´cartoonstijl´ mee in de geschiedenis van Medellin. De stad is volgens hem niet gebouwd op drugs, zoals veel Colombianen denken, maar op de welvaart van de goudmijnen en later de koffieproductie. Toch is er heel veel geld en geweld geweest in de stad vanwege de drugskartels- In de jaren ´90 was dit de meest gevaarlijke stad ter wereld. Vanaf de biking tour in Bogota waren we gebleven bij het conflict tussen de liberalen en de conservatieven. Deze partijen kwamen op een gegeven moment tot een overeenkomst waarbij ze afspraken de macht af te wisselen en daarbij was er geen plaats voor kleine partijen. Dat was de voedingsbodem voor linkse rebellen in de jaren ´60, zoals de FARC, die opkwamen voor de belangen van de boeren. En als reactie daarop organiseerde landeigenaren, die zich door de overheid niet beschermd voelden, hun eigen verdediging in paramilitaire groeperingen. De overheid, de linkse guerilla´s en rechtse paramilitairen werden in de jaren ´80 aangevuld met een vierde groep: de drugskartels. Omdat de drugsbaronnen in de stad woonden (vooral Medellin en Cali), konden zij niet hun eigen cocaplantages verdedigen. Daarvoor vroegen ze de guerilla´s en de paramilitairen om hulp in ruil voor geld om met meer middelen de andere partij te bevechten. Vanaf dat moment werd het gevecht pas echt bloedig. Vanuit de overheid kwam de eerste ´effectieve´ reactie op dit geweld in 2002, toen president Uribe aan de macht kwam. Door De Tour wordt hij ´Ironfist´ genoemd, omdat hij het aantal doden in korte tijd inderdaad met 40% liet dalen, maar tegelijkertijd een hoop jonge burgerjongens heeft laten doodschieten en hen vervolgens Guerilla kleren heeft laten aantrekken om het te doen laten lijken alsof ´er weer een neergehaald was´. Dit verhaal kwam mij zo onwaarschijnlijk ziek voor, dat ik het heb nagezocht. Volgens VN rapport zijn er inderdaad 3000 ´false positives´, meestal boerenjongens, geweest.

Door het ´Security Platform´ (een soort meer blauw op straat) van deze Ironfist zijn Colombia en Medellin wel een stuk veiliger geworden. Wat ook een grote rol heeft gespeeld in het verbeteren van de veiligheid van Medellin is dat er ergens begin 2000 een burgemeester twee pijlers invoerde: Democratic Architecture en Education with Dignity. Dat betekent in de praktijk bijvoorbeeld dat een plein wat eerst bevolkt werd door drugsdealers en criminelen en waar niemand durfde te komen, nu enorme palen heeft die veel verlichting en dus veiligheid geven. Op datzelfde plein heeft een gebouwtje waarin eerst gedeald werd, nu de functie van hoofdkantoor van onderwijs. Er zijn kabelbanen gemaakt naar de arme wijken op de berg, zodat de mensen die daar wonen nu in het centrum kunnen werken. En bovenaan de kabelbaan is een bibliotheek, zodat de kinderen daar boeken kunnen lenen en een emailadres kunnen aanmaken en meer mogelijkheden hebben dan zich bij een bende aan te sluiten.

De tour eindigt bij een groot kaal plein waarop twee grote beelden van vogels staan. De ene is duidelijk te herkennen als een Botero en de ander is een flink verminkte vogel, meer een soort abstracte moderne kunst. Bij nader uitleg blijkt de verminkte vogel halverwege de jaren ´90 te zijn geexplodeerd tijdens een vlooienmarkt op het plein. Hierbij kwamen 19 mensen om het leven. De toenmalige burgemeester stond op het punt om het beeld weg te doen, toen hij werd gebeld en een woedende stem aan de telefoon kreeg. Het was Botero zelf. Hij zei; ¨Nee, deze gooien we niet weg, maar blijft op zijn plek. Anders zullen de mensen weer vergeten wat er is gebeurd. Maar ik zal ook een nieuwe vogel laten komen die vrede uitstraalt.¨ Zodoende symboliseren de twee Boterovogels het geweld uit het verleden van Medellin en de toekomst en hoop van de nieuwe stad.


Zona Cafetera
Na Medellin gaan we naar Salento, in de koffieregio van Colombia. Al gauw is onze conclusie dat Medellin interessant is, maar Salento echt fijn. Je kunt er gerust ´s nachts over straat lopen en het is heerlijk rustig en gemoedelijk. De mensen hier werken in de koffie of houden koeien en zien er dan uit als een soort cowboys. Ook fijn is dat de koffie hier eindelijk goed is. Colombia staat bekend om de hoge kwaliteit koffie, maar de koffie in het land is niet te drinken omdat ze de het lekkerste voor de export gebruiken. Gelukkig houden ze in de koffieregio wat voor zichzelf en ons achter.

We maken een wandeling in het Cloud Forest wat een mystiek uiterlijk heeft met zijn koeien tussen de hoge waxpalmen en ik blijk daar een uitstekende kolibrispotter.

Tijdens de koffietour de volgende dag ontmoeten we de Finse Floortje Dessing en haar vriendin en spelen we s avonds Tejo. Een soort bowlen met buskruit waar Alex groot fan van is.

Na drie dagen Salento, reizen we richting de grens. Onderweg in Popayan stuiten we op een food/salsafeest met nieuwsgierige, vriendelijke en swingende locals. En dan: op naar Ecuador.