Gevonden!
Blijf op de hoogte en volg Frederiek en Alex
26 Februari 2014 | Colombia, Santa Marta
Het is gelukt, we hebben de verloren stad alweer enige dagen geleden gevonden. Het was een behoorlijk pittige tocht door de jungle met flink steile stukken, hitte, een hele leuke groep mensen en prachtige natuur en uitzichten. Met twee gidsen en een paar volgeladen ezeltjes vertrokken we op dag een en toen we na twee uur een stuk watermeloen kregen, hebben we die verslonden. Ik denk niet dat een watermeloen lekkerder kan smaken dan na een paar uur klimmen in de hitte. Aan het einde van de dag kwamen we aan in het eerste kampement waar je kon zwemmen in de rivier als je eerst van een heel hoog rotsblok sprong. Daarna sliepen we in hangmatten, wat op de kou in de rug na wel ok was. Nadat we s ochtends op instructie de schorpioenen uit onze te drogen kleding hadden geschud, vertrokken we in alle vroegte weer. Dag twee was even zwaar en mooi als de dag ervoor. Toen we s middags gingen zwemmen, waren er twee indigenous people jongetjes (zo noemen ze de indiaanachtige stammen) in hun blootjes in dezelfde rivier aan het zwemmen. Heerlijk moet het zijn om in de jungle op te groeien en s ochtend aan een liaan de rivier in te slingeren om daar je haar te wassen. En tegelijkertijd moet het heel verwarrend zijn als wat ouder wordt, om dagelijks groepen touristen met dikke cameras en zonnebrillen voorbij te zien komen.
De indigenous people die in de Sierra Nevada wonen, zijn verre afstammelingen van de Tayronas die de Ciudad Perdida hebben gebouwd. Volgens sommige lezingen van de geschiedenis komen deze volkeren oorspronkelijk uit Azie en dat is gezien hun spleetogen goed te volgen. Het is moeilijk om te zien of je met een jongetje of meisje te maken hebt (tenzij in de rivier natuurlijk) maar onze gids Maria legde uit dat je de jongetjes aan hun schoudertasje herkent en de meisjes aan hun halskettingen. De jongetjes dragen schoenen (rubberlaarzen) en als ze een man worden, krijgen ze een popourri (oid). Dat is een bepaald pijpje waarin een mensgel zit van schelpenpoeder en as. Dit mengseltje smeren ze op cocabladeren waar ze achterin hun mond op kauwen. Sommige jeugdige indianen zetten zich tegenwoordig af tegen dit gebruik omdat het slecht is voor je tanden. De verschillende stammen leven als nomaden in hutten met rieten daken en trekken zo door de Sierra Nevada.
Op dag drie vinden we de Ciudad Perdida, die niet meer bewoond wordt sinds de Spanjaarden in de 16e eeuw aan land kwamen. De Tayronas hadden in korte tijd zo de schrik gekregen van het geweld van de Conquistadors, dat ze hun stad hebben verlaten en de hoge bergen in zijn getrokken voordat ze ontdekt konden worden. Pas in de jaren 70 van de vorige eeuw werd de stad gevonden. In die periode werd het gebied de Sierra Nevada door buitenlanders ontdekt als zeer geschikt voor de wietteelt en al zodanig geexploiteerd. Na een tijdje werd de Verloren Stad gevonden en daarbij een hoop gouden voorwerpen die de Tayronas meebegroeven als iemand was overleden. Dit trok grafdieven aan die de oude stad een hoop schade hebben toegebracht. Pas toen twee van hen over een gouden voorwerp zodanig ruzie kregen dat de een de ander neerschoot en een derde daarvan aangifte deed in Santa Marta, raakte de verloren stad in de jaren 80 bekend bij de plaatselijke autoriteiten.
Op dag vier keren we weer terug in het dorp waar we vandaan vertrokken. We nemen afscheid van de groep en Alex en ik hebben allebei het weemoedige gevoel wat je vroeger had als een leuk schoolkamp is afgelopen. Met vette spierpijn slepen we ons de volgende dag naar Tayrona beach, zelfde park, maar aan zee. Een van de mooiste plekken ooit waar we een paar dagen lekker zwemmen en bijkomen. We sluiten ons Caribisch avontuur af in oud koloniaal Cartagena waar we genieten van Colombiaanse vriendelijkheid en allerlei vers fruit en andere straatsnacks.
De indigenous people die in de Sierra Nevada wonen, zijn verre afstammelingen van de Tayronas die de Ciudad Perdida hebben gebouwd. Volgens sommige lezingen van de geschiedenis komen deze volkeren oorspronkelijk uit Azie en dat is gezien hun spleetogen goed te volgen. Het is moeilijk om te zien of je met een jongetje of meisje te maken hebt (tenzij in de rivier natuurlijk) maar onze gids Maria legde uit dat je de jongetjes aan hun schoudertasje herkent en de meisjes aan hun halskettingen. De jongetjes dragen schoenen (rubberlaarzen) en als ze een man worden, krijgen ze een popourri (oid). Dat is een bepaald pijpje waarin een mensgel zit van schelpenpoeder en as. Dit mengseltje smeren ze op cocabladeren waar ze achterin hun mond op kauwen. Sommige jeugdige indianen zetten zich tegenwoordig af tegen dit gebruik omdat het slecht is voor je tanden. De verschillende stammen leven als nomaden in hutten met rieten daken en trekken zo door de Sierra Nevada.
Op dag drie vinden we de Ciudad Perdida, die niet meer bewoond wordt sinds de Spanjaarden in de 16e eeuw aan land kwamen. De Tayronas hadden in korte tijd zo de schrik gekregen van het geweld van de Conquistadors, dat ze hun stad hebben verlaten en de hoge bergen in zijn getrokken voordat ze ontdekt konden worden. Pas in de jaren 70 van de vorige eeuw werd de stad gevonden. In die periode werd het gebied de Sierra Nevada door buitenlanders ontdekt als zeer geschikt voor de wietteelt en al zodanig geexploiteerd. Na een tijdje werd de Verloren Stad gevonden en daarbij een hoop gouden voorwerpen die de Tayronas meebegroeven als iemand was overleden. Dit trok grafdieven aan die de oude stad een hoop schade hebben toegebracht. Pas toen twee van hen over een gouden voorwerp zodanig ruzie kregen dat de een de ander neerschoot en een derde daarvan aangifte deed in Santa Marta, raakte de verloren stad in de jaren 80 bekend bij de plaatselijke autoriteiten.
Op dag vier keren we weer terug in het dorp waar we vandaan vertrokken. We nemen afscheid van de groep en Alex en ik hebben allebei het weemoedige gevoel wat je vroeger had als een leuk schoolkamp is afgelopen. Met vette spierpijn slepen we ons de volgende dag naar Tayrona beach, zelfde park, maar aan zee. Een van de mooiste plekken ooit waar we een paar dagen lekker zwemmen en bijkomen. We sluiten ons Caribisch avontuur af in oud koloniaal Cartagena waar we genieten van Colombiaanse vriendelijkheid en allerlei vers fruit en andere straatsnacks.
-
26 Februari 2014 - 11:36
Co:
Lieve Fredje en Alex,
Wat heerlijk om te lezen dat jullie zoveel mooie belevenissen hebben! Kan haast niet bedenken wat er allemaal door jullie heen gaat op zo'n tocht. Het lijkt zo veelzijdig: fysiek, cultureel, mentaal, nou ja een total lifetime experience zal ik maar zeggen ;).
Veel plezier weer gewenst met jullie volgende onderdeel!
Kus co -
28 Februari 2014 - 08:56
Angela En Kees:
Ha lieverds,
Het ziet er allemaal fantastisch uit en wat een leuk geschreven reisverslag, rust lekker uit van de lange wandeling!
Kusjes Kees en angela -
02 Maart 2014 - 18:56
Arjan:
Sjardas mist jullie! Andersom redden jullie het gelukkig uitstekend zo te lezen/zien! Kus -
07 Maart 2014 - 09:23
Fons:
Lex en Frederiek...
Dat ziet er inderdaad goed verborgen uit allemaal....ff terug in de tijd voor jullie...lijkt me geweldig.
Zelfs de ouwe slager Ultee kwam nog even terug .........de koe is nie meer.
Veel plezier jullie saam en ik ga proberen jullie te volgen..
Tim komt trouwens als alles gaat als gepland.........woensdag 12/3 terug van zijn Azietrip....
Ciao amigo
groet Baas -
07 Maart 2014 - 09:40
Lia:
Hoi Lex en Frederiek,
Wel behelpen zeg...rond lopen in de hitte...met mooie natuur...
Ja, dan zijn wij toch echt verwent...Als ik de foto van de slager
zie...geweldig...wat nou hygiene...kunnen wij nog wat van leren...
Geniet van deze nieuwe bele(ef)...vingen...
Kus Lia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
